คัก, คั่ก, คั่ก ๆ หมายถึง ว. เสียงดังอย่างเสียงฝนตกหนัก; เสียงหัวเราะ.
[คักคะนะ] (แบบ) น. ฟ้า. (ป., ส. คคน).
[คักคะนะ] (แบบ) น. ฟ้า. (ป., ส. คคน).
[คักคะนําพอน] (แบบ) น. ฟ้า. (ป., ส. คคน + อมฺพร = ฟ้าฟ้า).
[คักคะนาง] (แบบ) น. ฟ้า. (ป., ส. คคน + องฺค = ส่วนแห่งฟ้า).
[คักคะนาน] (แบบ) น. ฟ้า. (ป., ส. คคน + อนฺต = สุดฟ้า).
ดู คัคน-, คัคนะ.
ดู คัคน-, คัคนะ.